بزرگنمايي:

چه خبر - وقتي زيباکلام، خوييني‌ها و احمدي‌نژاد را بهم دوخت!

مهرداد خدير در عصر ايران نوشت: «دکتر صادق زيباکلام در رد اصالت رفتارهاي اعتراضي يا به تعبيري معرکه‌گيري‌هاي اخير محمود احمدي نژاد رييس جمهوري سابق ايران گفته است: «همان گونه که موسوي خوييني‌ها را اصلاح طلب نمي‌دانم، احمدي نژاد را نيز آزادي‌خواه نمي‌دانم. چون نه خوييني‌ها تکليف خود را با دهۀ 60 روشن کرده و نه احمدي نژاد تکليف خود را با آن هشت سال.»
با همۀ علاقه‌اي که به خاطر صراحت لهجه به اين استاد دانشگاه دارم و با اميد به تغيير حکم صادره درباره ايشان (‌با توجه به سخنان رهبري در مشهد در تاکيد بر آزادي بيان) گزارۀ نقل شده از جناب زيبا‌کلام و استناد و شبيه‌سازي ايشان اما مايۀ شگفتي است زيرا:
1 - نه موسوي خوييني‌ها در ابتدا عنوان اصلاح طلب را براي خود برگزيده و نه احمدي نژاد خود را آزادي‌خواه توصيف مي‌کند.
موسوي خوييني‌ها و ديگر روحانيون پايه گذار مجمع روحانيون مبارز و انشعابي از جامعه روحانيت مبارز با اصطلاح «چپ اسلامي» يا «چپ سنتي» شناخته مي شدند و اصطلاح «اصلاح طلب» را روزنامۀ جامعه به سردبيري شمس‌الواعظين باب کرد و خود آقاي خاتمي هم اوايل به کار نمي‌برد و اول بار پاي ديوار چين بود که از اين اصطلاح استفاده کرد.
محمود احمدي نژاد نيز مي‌کوشد يا مي‌کوشيد خود را ذيل گفتمان عدالت توصيف کند و با ادعا يا عنوان عدالت‌طلبي به صحنه آمدند.
اين که خواستار آزادي رفقاي خود شده به اين معني نيست که آزادي‌خواه شده است. درست است که بر کلمه «آزادي» بيش از گذشته تاکيد مي ورزد اما نمي‌توان آزادي را تنها در شکل ليبرالي آن تحويل و تأويل کرد.
نويسندۀ اين سطور البته به او علاقه و ارادتي ندارد اما خواست يا آرزوي او براي آزادي رفقايش را که يکي را در حد مراد مي ستوده و مي‌ستايد نمي‌توان الزاما به آزادي‌خواهي ترجمه کرد تا بر اساس آن به نقد و نفي آن پرداخت. البته که مي‌توان پرسيد اگر پروندۀ حميد بقايي فرجام ديگري داشت آيا باز هم صداي او درمي‌آمد يا نه ولي اين که افراد نسبت به گرفتاري نزديکان و بستگان خودشان واکنش صريح تري نشان دهند امري غير طبيعي نيست.
ضمن اين که دو سال 90 تا 92 هم بخشي از آن هشت سال است و در اين دو سال هم ساز ناسازگار با اصول گرايان برکشنده اش را مي زد. کما اين که در مرداد 90 در همايش «افق رسانه» سخناني گفت که به مذاق دوستان سابق خوش نيامد و از جمله گفت: «بعضي ها آن قدر خود را مطلق کرده اند که فکر مي کنند همه 7 ميليارد مردم دنيا جهنمي اند و فقط آنان بهشتي اند و نمي دانند همين از نشانه هاي سقوط است.»
2- آقاي زيباکلام اصرار عجيبي دارد که موسوي خوييني هاي دهه 90 را در سيماي دهه 60 ببيند و نقد کند و از موسوي خوييني هاي دهه 70 و از نقش تاريخي روزنامه سلام به مديريت او نگويد و به گونه اي از خوييني هاي دهه 60 مي گويد که اگر کسي نشناسد گمان برد درباره شيخ صادق خلخالي سخن مي گويد.
جالب اين که يکي از شاکيان روزنامه سلام در دادگاهي که پس از 18 تير 78 برگزار شد همين جناب احمدي نژاد بود که به خاطر مطلبي در روزنامه سلام در دوران استانداري اردبيل طرح شکايت کرد و در دادگاه سلام در رديف اول نشسته و شرح آن در کتاب «اسناد و پرونده هاي مطبوعاتي دهه 70، عذرا فراهاني» به تفصيل آمده و از اين رو مي توان گفت موسوي خوييني ها و احمدي نژاد را در يک کاسه گذاشتن با حُسن سليقه اي که از جناب زيبا کلام سراغ داريم، نمي خواند.
3- دقيقا مشخص نيست بغض زيباکلام مربوط به کدام حوزه مسووليت موسوي خوييني ها در دهه 60 است: عضويت در شوراي سرپرستي صدا و سيما، نمايندگي مردم تهران و عضويت در هيات رييسه مجلس اول، نمايندگي امام در حج و سرپرستي حجاج ايراني، دادستاني کل کشور يا پايه گذاري مجمع روحانيون مبارز در کنار مهدي کروبي و سيدمحمد خاتمي و مهم تر از همه البته نقش او در اشغال سفارت آمريکا در تهران و رهبري معنوي دانشجويان مسلمان پيرو خط امام؟
به نظر مي رسد حساسيت بر سر آخري باشد ولي اتفاقا از تمام اينها دفاع مي کند و دلايل خاص خود را هم دارد و رأي بالاي او در مجلس سوم و راهيابي به هيات رييسه به خاطر توجه افکار عمومي در پي ماجراي اشغال سفارت بود.
حدس ديگر اين است که در آن زمان او هم مانند خيلي هاي ديگر به دولت موقت مهندس بازرگان حمله مي کرد.ز يباکلام خاتمي را مستثنا مي کند چون بابت آن سه سر مقالۀ کيهان در مهرماه 1360 تلويحا عذرخواهي کرده ولي خوييني ها دربارۀ مواضع ضد ليبرالي خودچنين نکرده.
تعلق خاطر دکتر زيباکلام به مرحوم بازرگان البته قابل درک است و تعلق خاطر اين قلم هم به گواه نوشته هاي قابل مراجعه کمتر از ايشان نيست ولي مگر در سال 58 خوييني ها يگانه منتقد بازرگان بود؟ بازرگان تنها بود و درون نهضت آزادي هم از او انتقاد مي شد چه رسد به ديگران. کافي است اشاره شود نهضت آزادي هم در تأييد اشغال سفارت آمريکا که به سقوط دولت موقت به رياست دبير کل نهضت آزادي انجاميد بيانيه صادر کرد. يعني مهندس بازرگان اين قدر تنها بود. بني صدر حمله مي کرد.
صدا و سيماي تحت مديريت قطب زاده تخريب مي کرد. چپ ها و روشنفکران که جاي خود داشتند. متاع روز بود حمله به بازرگان و منحصر به خوييني ها نبود. با اين منطق مي توان دکتر پيمان را هم ملي مذهبي ندانست چون در آن زمان با هفته نامۀ امت به تندي به دولت موقت مي تاخت. اما آيا خوييني هاي دادستان کل در 4 سال آخر حيات رهبر فقيد انقلاب عليه امضا کنندگان بيانيه هاي محالفت با ادامۀ جنگ اقدام قضايي انجام داده است؟ نويسندۀ اين سطور در اين باره نخوانده و نشنيده است.
روش آقاي زيباکلام مثل اين است که تا خود او هم يادداشتي مي نويسد يکي بپرسد اول بگوييد چرا در دهۀ 50 با رژيم شاه مبارزه کرديد و به زندان افتاديد، بعد توضيح بدهيد که آيا روايت سيدجواد طباطبايي درباره نحوه استخدام شما به عنوان استاد دانشگاه تهران در دهۀ 60 درست است يا نه، بعد و البته به لحاظ زماني مربوط به قبل تر، درباره مذاکرات خود در کردستان به نمايندگي از دولت موقت توضيح بدهيد تا ما باور کنيم حالا و در دهۀ 90 ليبرال هستيد. واقعيت اين است که تنها موسوي خوييني ها دهه 60 ندارد. ديگران هم دهه 60 و70 و 80 ي هم داشته اند.
کافي است به ياد آوريم در ابتداي سال 58 وقتي مهندس بازرگان ضرورت نظارت نمايندگان خارجي بر همه‌پرسي جمهوري اسلامي را مطرح کرد اول کسي که اين ايده را نقد کرد و در روزنامۀ آيندگان سرمقاله نوشت محمد قائد بود که گفت دوران نظارت چشم آبي‌ها به سر رسيده است. يک روشنفکر تمام عيار و در روزنامۀ آيندگان. بر اين اساس هر بار که محمد قائد که زبان تند و تيزي هم دارد و کنايه و طعنه مي زند اين سرمقاله را به رخ بکشيم؟
واقعيت اين است که در آن سال ها فضاي غالب همين بود منتها برخي اثر مکتوب به جاي گذاشته اند و بعضي نه.
4- به نظر مي رسد مشکل اصلي زيباکلام نه با خوييني‌ها که با عباس عبدي است که از نزديک ترين چهره ها به او و سردبير روزنامه سلام بوده است و بارها در رسانه ها به هم طعنه زده اند. يا مشکل اصلي به خاطر مخالفت خوييني ها با سياست هاي هاشمي رفسنجاني در سال هاي سازندگي است. اگر چنين است باز بهتر است مصداق ها گفته شود و اين ديگر ربطي به دهه 60 ندارد و اتفاقا مربوط به دهه 70 است.
5- اصلاح‌طلبي مد نظر زيباکلام برگرداني از ليبراليزاسيون است و اصلاح طلبي مورد ادعاي خوييني ها هر چند که در ابتدا خود را با اين عنوان معرفي نمي کرد و در دهه 80 در قرائت «مشارکت» جلوه مي کرد از سر نفي انحصار طلبي ابراز مي شد. روشنفکران اما به سکولاريزاسيون تعبير کردند و کارگزاران البته در حد مدرنيزاسيون کافي مي دانستند. اين برداشت هاي متفاوت البته هست و طبيعي هم هست. اما به جاي نيت خواني مي توان آزادي فعاليت احزاب و رسانه ها را خواست تا در نهايت در انتخابات وزن کشي شود.
کوتاه اين که دربارۀ رفتارهاي احمدي نژاد موارد متعددي را مي توان مطرح کرد اما هر چه باشد دخلي به خوييني‌ها ندارد. همان گونه که درباره خوييني‌ها هم اگر نقدي يا سخني مطرح شود احمدي نژاد قبل از رياست جمهوري جايي ندارد مگر همان بخش روزنامۀ سلام.»

منبع: isna.ir