چه خبر - ماجراي تراشيدن محاسن آيت‌الله خامنه‌اي توسط ساواک و واکنش جالب ايشان
در دوران طاغوت دستگاه ساواک با روش‌هاي مختلف اقدام به شکنجه‌هاي جسمي و روحي انقلابيون و آزاديخواهان مي‌کرد تا آنها را از ادامه مبارزه با رژيم طاغوت منصرف کند. يکي از کارهايي که ساواک پس از دستگيري روحانيون مبارز در زندان انجام مي‌داد تراشيدن محاسن آنها بود.ماجراي تراشيدن محاسن رهبر معظم انقلاب توسط ساواک در دوران مبارزات انقلابي و واکنش جالب ايشان را از نظر مي‌گذرانيد.
حضرت آيت‌الله خامنه‌اي، رهبر معظم انقلاب هم که در آن دوران چندبار بازداشت شدند از اين قاعده مستثني نبودند. تراشيدن محاسن ايشان و واکنشي که به اين موضوع داشتند ماجراي جالبي دارد که در کتاب "شرح اسم" نقل شده است. اين کتاب توسط هدايت الله بهبودي به رشته تحرير درآمده است و زندگينامه معظم‌له را از سال 1318 تا 1357 روايت مي‌کند.
در ادامه بخشي از اين کتاب که مربوط به ماجراي تراشيدن محاسن آيت الله خامنه‌اي بود را از نظر مي‌گذرانيد:
«شنيده بود كه ريش روحانيان را در زندان مي تراشند. از بيرجند كه راه افتاده بودند، اين فكر رهايش نمي كرد. گاه موهاي نه چندان پرپشت محاسن خود را مي كشيد تا به دردي كه با كشاندن تيغ بر صورتش برمي خاست، عادت كند. "وحشت عظيمي در دل من بود از آن چه از بيرجند انتظارش را داشتم و آن عبارت بود از تراشيدن ريش، خشك خشك...منتظرش بودم."
و آن لحظه از راه رسيد و در انباري سابق باز شد. آرايشگر و يك گروهبان در چارچوب در ظاهر شدند. يك صندلي هم با خود آورده بودند. به او اشاره كردند كه بيايد و روي صندلي بنشيند. شنيده بود برخي از روحانيان هنگام تراشيدن ريش مقاومت كرده اند. شايد حضور گروهبان براي مقابله با اين مقاومت ها بود. "مقاومتي نداشتم و نكردم. آماده بودم. چون مي دانستم فايده اي ندارد. دست و پاي من را مي گيرند و بعد مقداري كتك مي زنند و بعد آن كاري كه نبايد بشود... خواهد شد."
نشست. منتظر بود دست آرايشگر بالا بيايد و لبه تيغ را روي صورت او مماس كند. ناگهان ديد آن چه روي صورت او به راه افتاده دستگاه موزن است. تمام نگرانيها و انتظارهايش غيبشان زد. " اين قدر خوش حال شده بودم ... كه بي اختيار با اين سلماني و با آن گروهبان مرتب بنا كردم حرف زدن و خنديدن ... تعجب [مي كردند] اينها كه من چه طور آخوندي هستم كه دارند ريشم را كوتاه مي كنند و من اين قدر خوشحالم ... [تمام كه شد] به او گفتم استاد اين آيينه را بده چانه خودم را چند سال است نديده ام... خنده اش گرفت. آيينه اش را داد. بنا كردم به صورتم نگاه كردن. ديدم بله؛ آدم مثل اين كه خودش را درست نمي شناسد."
آرايشگر و گروهبان كه اكنون سرحال تر نشان مي دادند به آقاي خامنه اي پيشنهاد كردند اگر نيازي به دستشويي دارد مي تواند با آنها همراه شود؛ و شد. مستراح بيرون اين محوطه بود. هنگام برگشت آن افسر عبوسِ در هم، آقاي خامنه اي را ديد و با زبان تمسخر از فاصله اي كه دور هم بود صدا بلند كرد : "آشيخ! ريش ات را زدند !؟ من هم با همان صداي بلند گفتم: بله، و با خنده [ادامه دادم ] الحمدلله [مدت ها بود ] چانه ام را نديده بودم [كه] ديدم... احساس كرد من هيچ ناراحتي ندارم. شايد تعجب كرد. دلش مي خواست كه من ناراحت و متأثر و غمگين باشم كه نبودم."
ساعتي بعد اتاق او را عوض كردند. اتاق جديد روشن تر بود. نم نداشت، چراغ هم. دو پتو هم دادند. شب شد و سنگيني و تاريكي بر اتاق خيمه زد. شام ر ا توي يغْلَوي با يك تكه نان ارتشي دادند تو. درست نتوانست بخورد. شب را هم تا صبح با سرما گذراند. پتوها جوابي براي خنكي هواي پادگان نداشتند. خاطرش آسوده نبود. نگران واكنش پدر و مادر بود. با نخستين تجربه مبارزاتي او چگونه برخورد خواهند كرد؟ نمي دانست.»
منبع:yjc.ir