چاپ

چه خبر - چرا آن دو دختر قبل از خودکشي مي‌خنديدند؟

تقريباً اکثر ما فيلم قبل از اقدام به خودکشي دو دختر اصفهاني را ديده‌ايم. براي بسياري از شاهدان اين فيلم، خنده‌ها و نوع رفتارهاي اين دو نفر سوال برانگيز و بسيار عجيب و دردناک است.در کنار تمام تحليل‌ها و نظرات کارشناسي مختلفي که اين روزها براي پاسخ به چرايي وقوع اين موضوع مطرح مي‌شود لازم است به دنبال پاسخ اين پرسش ها هم باشيم:

مگر مي‌شود آدمي در چنين وضعيت پرنشاطي باشد و در عين حال در صدد خاتمه دادن به زندگي خود باشد؟چه واقعيت تلخ و هشداردهنده‌اي در پشت اين خنده‌هاي تلخ وجود دارد؟چه اقداماتي مي‌توانستيم براي پيشگيري از وقوع اين اتفاق تلخ انجام دهيم که نسبت به آنها بي توجه بوديم؟چگونه مي‌توان از بروز حوادث مشابه ديگر پيشگيري کرد؟

اگر مي خواهيد بيشتر بدانيد : آخرين صحبت هاي دو دختر اصفهاني قبل از خودکشي + فيلم

دکتر سيدکاظم ملکوتي، رئيس جمعيت پيشگيري از خودکشي ايران، روانپزشک، عضو دانشگاه علوم پزشکي ايران در پاسخ به اين پرسش‌ها مي‌گويد:
"شجاعت " و "نترسي" که اين دو نفر سعي مي‌کنند به رخ بکشند، حکايت از اوج استيصال، ترس، نااميدي و تنهايي آنان است که با خنده از حال درون خود حرف مي‌زنند. اين جملات که "‌ديدي انجام دادم ...‌"‌، واقعيت تلخي را آشکار مي‌کند؛ آنان قبلاً چنين تهديدي را براي دوستان يا والدين و غيره مطرح کرده‌اند اما انگار کسي گفته بود؛ "جرأتش را نداري‌ يا جگرش را نداري."
اتفاقاً بي‌توجهي اطرافيان به اين تهديدها، نخستين خطاي شايعي است که معمولاً در رابطه با خودکشي ديده مي‌شود. در بسياري از موارد اطرافيان اين تهديدها را شوخي، بازي براي ترساندن، تهديد و غيره تلقي مي‌کنند. آنان با خود مي‌گويند؛ "اگر اين حرفها جدي بود تا حالا اقدام کرده بود. اين براي چندمين بار است که تهديد مي‌کند."
خانواده و اولياي مدرسه بايد همواره به اين تأکيد متخصصان توجه داشته باشند که بيان فکر خودکشي و تهديد به خودکشي هميشه بايد جدي گرفته شود. به ويژه اگر بارها تکرار شود. سابقه اقدام به خودکشي احتمال بروز اقدام را 20 تا 25 برابر افزايش مي‌دهد. هر اقدام بعدي مي‌تواند شديدتر و مهلک‌تر از دفعه قبل باشد.
وقتي نوجواني تحت فشار رواني قرار دارد، نشانه‌هاي آن حتماً در رفتار و کيفيت تحصيلش در مدرسه و خانواده خودنمايي مي‌کند. نشانه‌هايي که اگر مشاوران و اولياي مدرسه و اعضاي خانواده به آن توجه مي‌کردند، مي‌توانستند صداي زنگ خطر را بشنوند و ببينند.
افسردگي در نوجوانان مي‌‌تواند به شکل پرخاشگري و بروز رفتارهاي خشن نمايان شود. در واقع اقدام به خودکشي در اين دختران، وسيله‌اي براي ابراز خشم آنان بوده است تا به اطرافيان خود ثابت کنند که حرف آنان پوچ نيست بلکه جدي است. خانواده‌ها مي‌توانستند به محض مشاهده رفتارهاي فرزندشان، مشکل را با مشاور مدرسه يا مرکز مشاوره آموزش و پرورش مطرح کنند و چتر حمايتي رواني مناسبي براي فرزندان خود فراهم کنند.

مهمترين اقدامات پيشگيري کننده بعد از خودکشي

بسياري از دوستان اين دو نوجوان در شک و بهت رواني به سر مي‌برند و اين خود، مسأله بسيار مهم ديگري است که حتماً بايد مورد توجه خانواده‌ها، اولياي مدرسه و مسئولان قرار گيرد.
مشاوران مدرسه بايد نسبت به اين موضوع اقدامات موثري همچون ارائه آموزش‌هاي لازم و مشاوره‌هاي کوتاه مدت به همکلاسي‌ها، ساير دانش‌آموزان مدرسه و حتي اولياي مدرسه انجام دهند.
آموزش علايم افسردگي و شرايط بحران رواني به اوليا مدرسه، والدين و دانش‌آموزان مي‌تواند در شناسايي افراد و دانش‌آموزان در معرض خطر کمک کند و موجب پيشگيري از تکرار حادثه‌اي مشابه شود. چنين اقدامي مي‌تواند از سوي مرکز مشاروه سازمان آموزش و پرورش و يا کارشناسان بهداشت روان شبکه بهداشت انجام شود.
با توجه به اين که خودکشي يک پديده اجتماعي است و آثار رواني و اجتماعي زيادي بر جامعه تحميل مي‌کند، کتمان اين حادثه دهشتناک نه تنها به پيشگيري از بروز وقايع مشابه کمک نمي‌کند بلکه خطر بروز آن را نيز مي‌تواند افزايش دهد. بناراين بررسي روانشناسانه و درک آسيب‌هاي موجود در فرد متوفي و اقدام کننده به خودکشي مي‌تواند از بروز موارد مشابه پيشگيري کند. البته به شرط آن که اين اقدامات به آموزش‌هاي مناسب در خانواده و مدرسه منتهي شود.

منبع:tasnimnews.com