چاپ

چه خبر - گفت و گو با تهيمنه ميلاني

در بخشي از مصاحبه کارگردان «ملي و راه‌هاي نرفته‌اش» مي‌خوانيم:
اخيرا جايي خواندم که مخالفان فكري شما در اظهار‌نظري اعلام کردند که شما جدا از فيلم‌سازي، با ساخت فيلم «زن زيادي»‌ به ارگان تبليغاتي «حزب مشارکت» تبديل شديد. اصلا تابه‌حال كار سياسي كرده‌ايد؟
بله. اول انقلاب که دانشجوي سال اول بودم، به اقتضاي آن روزها، من هم در دانشگاه همه جريان‌هاي فکري را دنبال مي‌کردم و در بحث‌ها شرکت مي‌کردم.
يعني «هوادار» يا «عضو» تشکيلات سياسي خاصي بوديد؟
کنجکاوانه همه جريان‌هاي سياسي آن زمان را دنبال مي‌کردم. روزنامه‌هايشان را مي‌خواندم و در بحث‌هاي سياسي شرکت داشتم. اصولا از بچگي كنجكاو بودم. خوشم مي‌آمد درباره همه مسائل، خصوصا آن گروه‌هاي سياسي كه قبل از انقلاب فعال بودند و در زمان انقلاب نسبت به آنها سمپاتي‌ زيادي در بين جوانان وجود داشت، ‌بيشتر بدانم. مثلا زندگي‌نامه‌هاي شهداي گروه‌هاي مختلف را مي‌خواندم يا در جلسات علني که در دانشگاه تشکيل مي‌شد، ‌شرکت مي‌کردم. به‌ويژه خسرو گلسرخي که محبوب همه نوع گرايش بود. از گروه‌هاي چپ تا گروه‌هاي مذهبي. به‌طورکلي به‌دليل روحيه پرسشگري که دارم در هيچ قالبي جا نمي‌گيرم. ترجيح مي‌دهم منتقد همه ‌گروه‌ها باشم تا دنباله‌رو يک گروه خاص.
منظورتان اين است که بيشتر دنبال پاسخِ ‌سؤال‌هايتان بوديد؟
همين‌طور است. مثلا در ميتينگ‌ها با هرنوع گرايش فكري از مائوئيست‌ها، مجاهدين و فداييان خلق، گرفته تا گروه‌هاي مذهبي شركت مي‌كردم. حتي به جلسات پرسش و پاسخ نورالدين كيانوري که رهبر توده‌اي‌ها بود، هم مي‌رفتم. به‌طورکلي آدم کنجکاوي بودم و هستم و حالا هم صبح به صبح سرمقاله روزنامه‌هاي مختلف را مي‌خوانم تا ببينم در جامعه چه خبر است اما روحيه عضوي از يک گروه‌سياسي‌بودن را ندارم، چون به همه گروه‌ها نقد دارم. تصورم اين است که اگر وارد گروهي شوم، به‌دليل پرسش‌هاي زيادي که مي‌پرسم فوري اخراجم مي‌کنند. همان‌طور که فرموديد من آدمي هستم كه سؤال زياد مي‌كنم. احتمالا به‌همين‌دليل، هيچ تشكيلاتي من را به درون خود راه نمي‌دهد. مثلا در دوره‌اي عضو شوراي مرکزي «كانون کارگردانان» خانه سينما شدم. ولي شش ماه بعد خودم استعفا کردم! چون نتوانستم تحمل كنم كه حقي، ‌ناحق شود و سؤالي بي‌پاسخ بماند.
تحليلتان از اين که به سياسي‌کاري متهم شديد، ‌چيست ؟
چه بگويم؟! اين از تخيل يکي از سايت‌هاي اصولگراست كه زمان ساخت فيلم «زن زيادي» را هم‌زمان با حرکت جبهه مشارکت كه «كنوانسيون حقوق زنان» را امضا ‌كردند، کنار هم گذاشته است و اين‌طور نتيجه گرفته است که اين فيلم به سفارش ايشان ساخته شده است. جالب اينکه حتي گروه‌هاي متنوع اصلاح‌طلب هم روحيه من را نمي‌پسندند و در ٣٠سال فعاليت فيلم‌سازي‌ام، حمايت جدي از من و همسرم نکرده‌اند اما مي‌توانم بگويم سقف تحملشان کمي بلند‌تر از سقف تحمل اصولگرا‌هاست. به‌هرصورت به اصولگرايان اطمينان مي‌دهم که هزينه ساخت فيلم «زن زيادي» صد درصد از جيب من و همسرم پرداخته شده است و حتي يک ماشين و پاسگاه پليس هم از اين فيلم دريغ کرده‌اند. به‌طوري‌که تمامي ايستگاه‌ها را دکور زديم. فيلم‌هاي پشت‌صحنه موجود است، مي‌توانيد ببينيد که به‌طور علني از همه ارگان‌ها انتقاد كرده‌ام.

منبع: روزنامه شرق