چاپ

چه خبر - ميگن همه جا کربلاست و همه روزها عاشورا، مثلاً حتى وسط امريکا و مثلاً تو ماه سپتامبر

بنيامين بهادري نوشت:

«ميگن همه جا کربلاست و همه روزها عاشورا
مثلاً حتى وسط امريکا و مثلاً تو ماه سپتامبر
بالاخره دلم طاقت نياورد.. رفتم دو متر پارچه مشکى خريدم و روش با يه رنگ پاش خراب هر جورى بود يه يا حسين از ته دل نوشتم و نشستم هى نگاش کردم. کم کم قيمه اى هم پخته و نوحه اى نسبتاً قديمى هم از موبايل پخش مى شد. روضه ماهيانه خونه ما تو محرم به همين سادگى و با کمترين امکانات و نفرات ولى با اشتياق بالا و باشکوه انجام شد.
بعدش قيمه هاى نذرى رو بى قيد و شرط پخش کرديم به هر کسى که مى شد؛ به مسلمون و نامسلمون، به فقير و غنى. راستش من زياد موافق نيستم که ميگن اين نذرى ها بيشتر بايد به دست فقرا برسه، چرا که همه انسان هاى دارا و ندار يک اندازه بهش نيازمندند. بيشتر از اينکه غذاى جسم باشه براى روح آدم کار مى کنه. استادمون مى گفت که از همه برنامه ها و مراسم ها و سخنرانى ها و نوحه هايى که تو زندگيم تجربه کردم هيچکدوم رو عميقاً به اندازه همين غذاى نذرى با پوست و گوشت خودم درک نکردم. اصلاً مورد داريم همين حالا تو فاميلمون يه خانواده اى که اصلاً محرم و امام حسين و کربلا رو قبول ندارن ولى اربعين ها نذر شله زرد دارند(!) من هر سال محتاج همون شله زرد مثلاً بى اعتقادم.
چاى روضه هم که آدمو مست خودش مى کنه، نشنيدى اين شعر رو که ميگه: “سماورى که به بزم حسين مى جوشد، بخار رحمت آن جرم خلق مى پوشد
حديث کوثر و تسنيم و سلسبيل مگو، بگو حکايت مستى که چاى مى نوشد(!)
آخر شب پارچه مشکى رو زديم بالاى سر تو اتاق خودمون که تا آخر محرم زير سايه اش باشيم.
سرمايه وسايل روضه ماهيانه مون تو امريکا؛ چند متر پارچه سياه و شش تا استکان چاى کمرباريک و چند تا دل شکسته براى کودک در گهواره رُباب.»

منبع: صفحه شخصي بنيامين بهادري