چه خبر - آلزايمر در ايران
مسير خانه اش را گم کرده، نه آدرسي در جيبش است و نه تلفني همراهش. در شلوغي خيابان تنها و پريشان اطرافش را مي‌نگرد اما چيزي به خاطرش نمي‌آيد. ساعتها سرگردان، خيابانها را يکي پس از ديگري طي ميکند و راه خود را پيدا نمي‌کند.
عابري که متوجه بهت و تنهايي اش شده، به او نزديک ميشود و مي‌پرسد پدرجان کمکي از من برمي آيد. مي‌گويد راه خانه ام را گم کرده ام.
او را به پليس تحويل مي‌دهد و منتظر مي‌ماند تا خانواده‌اش به سراغ او بيايند. اين بهترين حالت از زندگي روزمره يک بيماري آلزايمري است.
شرايط بدتري هم ممکن است براي اين بيماران رخ دهد، مثل همان هنرمند معروف که در تهران گم شد و مدتي بعد در کرمان او را پيدا کردند، يا بيماري که در يکي از شهرها، راه خانه خود را پيدا نکرد و فقط توانست حوالي خانه‌اش را با کمک پليس تشخيص دهد، ولي متاسفانه اين فرد درهمان حوالي رها شد و بيمار پرسه‌زنان بر روي ريل قطار رفت و برخورد قطار با او باعث مرگش ميشود.
از اين دست مشکلات براي بيماران آلزايمري بسيار است ولي توجيه نبودن جامعه درباره اين بيماري مي‌تواند به مراتب خطرات جدي‌تري را براي اين افراد به دنبال داشته باشد.
آلزايمر، يک نوع بيماري مغزي است که به تدريج توانايي‌هاي ذهني فرد را تحليل مي برد. اين بيماري مربوط به سنين سالمندي بوده و به تدريج سبب اختلال در حافظه فرد ميشود.
30 سال ديگر سونامي آلزايمر خواهيم داشت
اختلال در حافظه و ايجاد مشکل در انجام کارهاي عادي اگر چه از علائم هشدار دهنده آلزايمر به شمار مي‌آيد اما اينکه فرد به دليل پرمشغله بودن گهگاهي حواسش پرت شود، آلزايمر تلقي نمي‌شود. به عنوان فردي کنار غذاي اصلي‌اش سوپ پخته است، ولي آن را بر روي اجاق گاز جا مي‌گذارد و تا پايان صرف غذا هم به خاطر نمي‌آورد. اما فرد مبتلا به آلزايمر به تدريج پخت غذا را به شيوه سابق از دست مي‌دهد و گاهي حتي فراموش ميکند که اصلا غذا خورده است يا نه.
دکتر مريم نوروزيان متخصص بيماري هاي مغزي در اين باره به خبرنگار مهر مي‌گويد: هنوز زنگ خطر اين بيماري در ايران به صدا در نيامده است. بسياري از متولدين در ايران، متولد سال‌هاي 60 تا 63 هستند و اين يعني در سي سال آينده ايران با سونامي عظيمي از سالمندان روبه رو ميشود.
به گفته او، طبق آخرين آمار سازمان جهاني، تا سال 2040 جمعيت افراد سالخورده ايران بيشتر از کودکان کشور مي شود.
اين متخصص بيماري‌هاي مغزي مي‌گويد: جامعه اي که پير ميشود بايد در تمامي سطوح اجتماعي بتواند براي اين گونه افراد ايجاد خدمات کند. در ايران سيستمي را وجود ندارد که يک فرد سالمند در خانه؛ تماس بگيرد و درخواست خدمات کند. در تمام کشورهاي در حال توسعه هنوز اينگونه نهادها رشد نکرده اند و ايران نيز در اين زمينه به جايگاه قابل قبولي نرسيده است.
نقص قوانين در حوزه سالمندان
آسيب هاي اجتماعي اي که يک بيمار آلزايمري با آن مواجه است از مسائلي ست که اين بيماران با آن دست و پنجه نرم مي کنند.
معصومه صالحي مدير و موسس انجمن آلزايمر ايران در اين باره مي‌گويد: از منظر حقوقي کمتر به اين بيماران اهميت داده شده است. شخص مبتلا به آلزايمر مي‌بايست وصيت‌نامه داشته باشد.
وي افزود: قوانيني در کشور براي سالمندان ايجاد نشده است و درحال حاضر بيماران آلزايمري به عنوان فرد مهجور شناخته مي شود.
سالمندي که در مراحل اول بيماري ست در صورت تشخيص زودهنگام بيماري؛ مي تواند از پيشرفت بيماري اش جلوگيري کند. فرد سالمند در اين فاز از بيماري نياز به حمايت قانون دارد. زيرا با پيشرفت بيماري اش براحتي مي تواند مورد سوءاستفاده قرار بگيرد که نمونه‌هاي آن بسيار است.
به عنوان مثال بارها شاهد آن بوده ايم که کسي قيّم يک بيمار آلزايمري شده و اموال او را تصاحب کرده و يا فرزنداني که وصيت نامه هاي صوري براي والدين خود تتظيم کرده تا بخش بيشتر از ثروت پدر يا مادر خود را بدست آورند. پرونده هاي حقوقي بسياري هم اکنون در قوه قضايه مورد بررسي قرار مي‌گيرد که مربوط به همين بيماران است.
رييس انجمن آلزايمر ايران در اين باره توضيح مي دهد: بايد قوانيني تدوين شود که به حقوق سالمند مبتلا به آلزايمر اهميت داده شود تا دست کم تا زماني که در قيدحيات از از دارايي او در جهت بهبود سلامت‌اش و خدمات رساني به او استفاده شود.
يک تجربه از بيماران آلزايمري
مهرداد خوانساري فردي است که از مادر خود که مبتلا به بيماري آلزايمر است مراقبت مي کند. او مي‌گويد : اين افراد توانايي انجام کارهاي روزمره ي خود را ندارند. اينکه بعضا مي‌گويند سالمندان مبتلا به آلزايمر مانند کودکان هستند يک مقايسه اشتباه است. اگر چه هر دوي آنها نياز به مراقبت شبانه روزي دارند اما تواناهايي که سالمند روبه زوال است ولي کودکان از توانايي هاي يک انسان سالم برخوردار است. مي تواند ببيند ، بشنود، حس کند اما سالمند از همين توانايي ها هم کمتر از هميشه دارد.
وي ادامه داد: وقتي کسي از کودکي مراقبت ميکند اميد به آينده دارد و اميدوارانه از او مراقبت ميکند. اما براي يک مراقب بيمار آلزايمر اين اميد اساسا وجود ندارد و روز به روز شاهد کاهش توانايي هاي کسي هستند که دوستش دارند.
خوانساري مي‌گويد: هزينه داروهاي يک فرد مبتلا به آلزايمر به طور متوسط ماهيانه حدود 500 هزار تومان ميشود که بعضا اين داروها تحت پوشش بيمه نيستند.
از سن 65 سال به بالا فرد سالمند محسوب ميشود،حدود 7.5ميليون نفر سالمند در کشور ايران زندگي مي‌کنند که از اين تعداد بيش از 700 هزار نفر آنها مبتلا به بيماري آلزايمر هستند.
از علائم هشداردهنده بيماري آلزايمر مي توان به اختلال در حافظه ، مشکلات در انجام کارهاي عادي، ضعف بيان ، گم کردن زمان و مکان ، ضعف يا کاهش قضاوت، مشکلات در تفکر ذهني، جابجا گذاشتن اجسام، تغييرات در حالات و رفتار، تغييرات در شخصيت و تغييرات در انگيزه اشاره کرد و براي پيشگري از آلزايمر توصيه ميشود: از ذهن خود بيشتر استفاده کنيد، معاشرت کنيد، سبک زندگي سالمي را انتخاب کنيد،غذا سالم مصرف کنيد، به سلامت خود اهميت دهيد و فشارخون؛کلسترول خون و اگر مبتلا به ديابت هستيد آن را کنترل نماييد.
منبع: mehrnews.ir