چاپ

چه خبر - تولدت مبارک خانم بازيگر...

پريناز ايزديار در سال 1364 در بابل زاده شد و پدرش اهل ساري و مادرش اهل بابل بوده و به گفته خودش به زبان مازندراني تسلط کامل دارد. خانوادهٔ او موافق تحصيل او در رشتهٔ بازيگري نبودند به خاطر همين در دبيرستان مجبور شد که رشتهٔ تجربي را انتخاب کند ولي سپس در دوران پيش دانشگاهي به رشتهٔ هنر تغيير رشته داد. پدر ايشان يکي از مخالف هاي سر سخت رشتهٔ وي بود و مايل بود که او رشتهٔ وکالت بخواند ولي برعکس مادرش خيلي مايل بود که او رشتهٔ بازيگري را ادامه دهد. وي داراي تحصيلات ليسانس گرافيک مي‌باشد. در سال 1385 براي بازي در فيلم سينمايي يک مرد، يک شهر تست بازيگري داد و قبول شد. وي با ايفاي نقش در تله‌فيلم «ماه در سايه» (1388) به کارگرداني سعيد ابراهيمي‌فر، قدم به عرصهٔ تلويزيون گذاشت. ايزديار در تله فيلمهاي زيادي بازي کرد و با کارگردان‌هايي همچون فرزاد مؤتمن، مسعود آب‌پرور و عليرضا اميني کار کرد. پنج کيلومتر تا بهشت، اولين سريال او بود که در ماه رمضان پخش شد. وي در اين سريال موفقيت زيادي کسب کرد. او همچنين در فيلم ورود آقايان ممنوع در چند سکانس بازي کرد ولي نسبت به بازي در سريال پنج کيلومتر تا بهشت موفقيت چشمگيري کسب نکرد. او همراه با کامران تفتي و فرزاد حسني در نمايشنامه خواني سفر به بي‌نهايت دور به کارگرداني محمد ميرعلي اکبري براي کمک به مؤسسهٔ محک که مخصوص کودکان سرطاني است برنامه‌اي اجرا کردند. آن‌ها تمام پول بدست آمده را به آن مؤسسه واگذار کردند. پريناز براي بازي در فيلم ابد و ي روز موفق به دريافت سيمرغ بهترين بازيگر نقش اول زن شد. و درجشن انجمن منتقدان نيز موفق به دريافت ديپلم افتخار شد.

پريناز ايزديار در جشن انجمن منتقدان و نويسندگان

عکس پريناز ايزديار

پريناز ايزديار در جشنواره فجر سال 95

پريناز ايزديار در حال امضا دادن به هوادارانش

پريناز ايزديار در مراسم يادبود علي معلم

پريناز ايزديار و نويد محمدزاده

پريناز درمورد کودکي خود ميگويد:
در دوران کودکي به شدت شيطان بودم. اغلب اوقات خرابکاري مي کردم و روي در و ديوار نقاشي مي کشيدم و اصولا کوچه را براي بازي انتخاب مي کردم تا به خانه آوردن من، امري مشکل براي خانواده محسوب شود. چون تمام مدت، در حال حرکت بودم و به همراه برادرم فوتبال بازي مي کردم. به ياد دارم، در آن زمان، مادرم اجازه نمي داد که ظهرها بيرون بروم و با بچه ها بازي کنم و من را مجبور مي کرد که بخوابم، اما متاسفانه هر چه سعي مي کردم، خوابم نمي برد، به همين دليل براي آن که، آن ساعات طي شود، آن قدر از زير در با دوستانم صحبت مي کردم، تا يکي از اعضاي خانواده بيدار شود و به من مجوز بيرون رفتن را بدهد.

منبع: سيمرغ