فاطمه کريمخان: تا همين چند سال پيش، بچه‌هاي مهاجران براي ثبت نام و نشستن سر کلاس‌هاي درس با مشکلاتي رو به رو بودند. به خصوص در شهرهايي که تعداد خانواده‌هاي مهاجر در آنها کم‌تر بود و خانواده‌هايي که کارهاي اقامات قانوني‌شان در ايران را انجام نداده بودند، براي ثبت نام بچه‌ها در مدارس، يا استفاده از امکانات خاص اموزشي مثل مدارس تيزهوشان، مدارس نمونه دولتي و مدارس بچه هاي استثنايي با مشکلاتي روبه‌رو بودند.برخي از کساني که با هشتگ #ازمهرجانمانند توييت مي‌نوشتند، از خاطرات روزهاي دور خود نوشتند:
در آغاز سال تحصيلي 94، يک دستور حاکميتي شرايط را براي بچه‌هاي مهاجران تغيير داد. رهبري که پيش‌تر در سخنراني‌هاي متعددي بر تکريم مهاجران در ايران تاکيد کرده بودند، اين بار خواستار رفع هر گونه تبعيض در مورد تعليم و تربيت بچه‌ها در کشور شدند: « هيچ کودک افغانستاني، حتي مهاجريني که به‌صورت غيرقانوني و بي‌مدرک در ايران حضور دارند، نبايد از تحصيل بازبمانند و همه آنها بايد در مدارس ايراني ثبت‌نام شوند.»از سال 94 تا به حال، بخشي از مشکلات دانش آموزان خانواده‌هاي مهاجران برطرف شده است و حق دانش‌آموزان خانواده‌هاي مهاجر، در دستورالعمل ثبت نام مدارس به رسميت شناخته شده است؛ هر چند هنوز مدارسي هستند که به هر دليل از ثبت نام دانش آموزان مهاجران خودداري مي‌کنند، اما کارشان تخلف محسوب مي‌شود و خانواده‌ها مي توانند از آنها به اداره‌هاي آموزش و پرورش ناحيه و منطقه شکايت کنند. در افغانستان هنوز تعداد قابل ملاحظه‌اي از بچه‌هايي که در سن تحصيل قرار دارند نمي‌توانند در سيستم رسمي آموزش و پروش کشور درس بخوانند و اين موضوعي است که برخي از کاربران توييتر به آن اشاره کردند:
اما در ايران هم برخي خانواده‌هاي مهاجران هستند که دوست ندارند بچه‌هايشان به مدرسه بروند، يا فکر مي‌کنند که هزينه ثبت نام بچه‌ها در مدارس زياد است. براي بهبود وضعيت بچه‌هايي که در اين خانواده‌ها زندگي مي‌کنند هم تعداد زيادي از فعالان اجتماعي بسيج شده‌اند تا رضايت خانواده‌ها را براي فرستادن بچه‌ها به مدرسه بگيرند.با اين حال، پيگيري‌هاي قبلي وزارت آموزش و پروش و توييت وزير تازه نشان داد که دولت در مورد جلوگيري از ضايع شدن حق بچه‌هاي خانواده‌هاي مهاجران در ايران جدي است. هر چند که هنوز بچه‌هايي در کشور زندگي مي‌کنند که هفت پشت در همين مرزها خانه داشته‌اند، اما راهي به مدرسه ندارند؛ بچه‌هاي بدون شناسنامه در سيستان و بلوچستان و بچه‌هاي خانواده‌هاي فقير در همسايگي خودمان. علاوه بر آنها بچه‌هاي قرباني خشونت‌هاي خانگي، بچه‌هاي کار، بچه‌هاي داراي نيازهاي ويژه و خيلي‌هاي ديگر.
شايد اگر همه ما، درک کنيم که به غير از خودمان و آدم‌هايي که دور و برمان زندگي مي‌کنند، باقي مردم هم انسان هستند و همه بايد براي حقوق يکديگر تلاش کنيم تا همه با هم به حقوقمان برسيم، با سرعتي بيش از اين پيشرفت کنيم.