چه خبر - ظهور برانکوي شجاع را گرامي مي داريم!
در فينال جام باشگاه‌هاي اروپا در سال 1999 بايرن مونيخ با يک گل از منچستريونايتد جلو بود و طوري بازي در دستش بود که منچستري‌ها نه تنها اميدي براي گل تساوي نداشتند بلکه بايد خدا را هم شکر مي‌کردند که گل‌هاي دوم و سوم را هم نخوردند. بخصوص ان ضربه مخوف کارستن يانکر که به تير دروازه خورد. بازي قفل شده بود و من يونايتد در حال پذيرفتن برتري مطلق حريف آلماني بود.
در اين ميان در دقيقه 67 فرگوسن يک تعويض انتحاري انجام مي‌دهد. خط مياني من يونايتد به خاطر نبودن روي کين از همان ابتدا ضعيف ظاهر شده است و حالا در اين دقيقه، فرگوسن، شرينگهام را که ذاتا يک سانترفوروارد است به زمين مي‌فرستد و بلومکوييست وينگر راست تيم خود را خارج مي‌کند تا تيمش با سه سانترفوروارد (يورک، کول و شرينگهام) مقابل تيم آلماني ادامه دهد. يک تعويض عجيب و خارج از حسابگري‌هاي عاقلانه و کليشه‌اي.
فرگوسن متوجه شده بود که جنگ مرسوم تاکتيکي را به حريف باخته است پس قماري عاقلانه انجام مي‌دهد. او به شرينگهام هنگام ورود به زمين مي‌گويد:« بازي قفل شده است. برو داخل زمين و هم نظم بازي آنها را بر هم بزن و هم نظم بازي خودمان را»
اين توصيه شگفت‌انگيز را فرگوسن در فينال باشگاه‌هاي اروپا انجام مي‌دهد. فقط يک تاکتيسين درجه يک، يک عاليجناب عرصه استراتژي است که مي‌داند گاه بايد همچون ناپلئون دورانديشي‌هاي خود و حريف را با هم دور زد و حسابگري‌هاي مرسوم را ناديده انگاشت و مبارزه را به يک دنياي ديگر کشاند. دنيايي کمي گنگ‌تر. دنيايي که پيش‌بيني‌ها و احتمالات پرفسور سوييسي بايرن مونيخ يعني اوتمار هيتزفيلد کارايي نداشته باشد.
فرگوسن پاداش اين شجاعت تاکتيکي خود را در دقايق 90 و 92 با دو گل پياپي دريافت مي‌کند و منچستريونايتد بعد از سي‌سال قهرمان اروپا مي‌شود.
تعويض‌هاي متهورانه برانکو مقابل الاهلي در دقايق 63 تا 65 من را ياد فرگوسن انداخت.( هيچ‌وقت فکر نمي‌کردم برانکو ياد فرگوسن را براي من تداعي کند) پرسپوليس دو گل دريافت کرده بود و عنان بازي را هم کاملا از دست داده بود. خوش‌شانس بود که گل سوم را هم نخورده بود. يک مربي تاکتيکي کليشه‌اي در چنين بازي‌اي که به نظر از دست‌رفته مي‌رسد با يک تعويض کليشه‌اي بازي را مي‌بست تا حريف گل سوم را نزند و اميدهاي تيم خود را براي بازي برگشت زنده نگاه مي‌داشت. اما برانکو در يک لحظه استثنايي از دوران مربيگري‌اش آن کار عجيب را کرد. آن کار شجاعانه را.
سه ستاره اصلي تيمش را بيرون کشيد. همزمان . آن‌هم در حاليکه تقريبا 30 دقيقه تا سوت پايان زمان باقي است. سه بازيکني خارج مي‌شوند که در کنار هم خود را باني اصلي موفقيت‌هاي پرسپوليس در دو فصل گذشته مي‌دانند. خب هرسه‌شان هم بازيکن‌هاي خوبي هستند اما مشخص بود که در بازي با الاهلي روز خوبشان نيست. از حفظ توپ ناتوان بودند و با شتاب و سرعت بيش از حد و ميل به خودنمايي، بازي را به الاهلي و سرمربي اکرايني‌اش واگذار کرده بودند. برانکو اما در لحظه دلپذير و نادر از شجاعت، هر سه نفر را با هم بيرون کشيد و نيمکت قيمتي خود را به رخ حريف کشيد که سرخوشانه بازي را تمام شده حساب مي‌کرد. (يادمان باشد به غير از اين سه نفري که به زمين آمدند سيد جلال، شايان مصلح ، سيامک نعمتي، احمد نوراللهي و... فرصت بازي پيدا نکردند)
برانکو شجاعانه قمار کرد. به تيمش ثبات و توانايي حفظ توپ را برگرداند و از يک شکست تحقيرآميز به يک تساوي شيرين‌تر از برد رسيد. ظهور اين اين برانکوي شجاع را گرامي مي‌داريم. او توانست هم اميدهاي پرسپوليس را حفظ کند و هم به مسلمان و طارمي و احمدزاده بفهماند که اينجا رئيس کيست!
منبع: khabaronline.ir