چاپ

چه خبر - تلاش بيهوده و نچسب برخي از افراد براي مطرح شدن و ديده شدن

جشن امسال انجمن نويسندگان و منتقدان سينمايي، به خاطر شيوه انتخاب و برگزيدگانش که به معني دقيق کلمه،به شکل شايسته انتخاب شدند، باعث افتخار ما مي شود،چون عضو آن هستيم. هر چند بيش از 400 عضو دارد که فقط 100 نفر نويسنده سينمايي و منتقد سينما هستند اما به هر حال با همين بضاعت از خيلي از جشنواره ها معتبرتر است.

ولي نکته اي که باعث مي شود کيف ما از برگزاري جشن امسال ناکوک شود،تلاش بيهوده و نچسب برخي از افراد براي مطرح شدن و ديده شدن است. مصداق بارز اين رويه، استفاده غلام عباس فاضلي از تريبون جشن براي برجسته کردن خودش است. در واقع اطلاعات عمومي ما را بالا برد! وقتي مستقيم و غير مستقيم گفت که تحصيلات سينمايي دارد و منتقد سينماست و انتظامي ها به او زنگ مي زدند. اين کمبود اعتماد بنفس و استفاده از هر ابزاري براي ديده شدن،با روحيات کساني متناسب است که قلم و نوشته هايشان ديده نمي شود و به هر شکل و قيمتي مي خواهند خودشان را به عنوان منتقد به مخاطب تحميل کنند. در صورتي که اتفاقا منتقد از ديده شدن خودش اجتناب مي کند و به تاثير متنش مي انديشد.

اگر عذر جمشيد مشايخي براي تاختن به انتظامي، به خاطر کهولت سن موجه بود،هيچ توجيهي براي رفتار مبتني بر بي احترامي فاضلي وجود ندارد. اگر قراربر تلافي باشد که از اين رابطه ها خيلي از منتقدان با سينماگران داشته اند اما در شان و منزلت خودشان نمي بينند که در حال و هواي يک جشن ، انتقام خودشان را از زمين و زمان بگيرند. بلکه آداب حضور و احترام را رعايت مي کنند. فاضلي کار را به جايي رساند که نويد محمدزاده که جزو کم حرف ترين بازيگران است در مواقعي که پشت ميکروفن قرار بگيرد،اين بار چند دقيقه و با عصبانيت حرف بزند .

نکته ديگر به نظرات فله اي فاضلي بر مي گردد. به شکل فله اي و با کلي گويي مي گويد که انتظامي طي سه دهه خودش را تکرار کرده در حاليکه بازي اش در گاو،ربطي به بانو ندارد و بازي اش در حکم ربطي به اجاره نشين ها ندارد. پيرمرد غرغرويي که فاضلي مثال زده، کجاي گاو ديده مي شود؟! رضا معروفي حکم به طور کامل فن بيانش با فيلم بانو فرق مي کند و يا زبان بدنش و حرکات ظريف چشمانش در فيلم بانو که کاملا با فيلمي مثل روسري آبي تفاوت دارد. به اينها اضافه کنيد بازي اش در هامون،ميناي شهر خاموش، چهل سالگي و … که مصداق هاي فراواني براي تنوع شخصيت ها و بازي ها قابل ذکر است اما فاضلي ها عادت کرده اند به نظرات فله اي.

گاهي يادمان مي رود که يک نويسنده و منتقد، سر و کارش با کلمه ، معني ، روشنگري و در کل خلق يک متن، مستقل از يک اثر هنري است و انتظار مي رود براي تک تک حرف هايشان چه به طور مکتوب و چه به طور شفاهي ، به ضرورت و کارکرد حرف ها بنينديشيد اما متاسفانه،با جو گرفتگي و شتابزدگي باعث يک موقعيت غير منطقي مي شود؛ واقعا گله کردن از انتظامي کجا و اهداي جايزه به بهترين فيلمبردار سال کجا؟!

نويسنده: محسن جعفري راد

منبع: cinemacinema.ir