چه خبر - يک يادداشت کوتاه براي آدم‌هاي تنها
سهيلا صديقي: يادش بخير! دوربين‌هاي آنالوگ يک چيز ديگر بود. ياد پشت و رو کردن و جلو و عقب کردن نوارهاي کاست هم به خير. ياد آلبوم‌هاي عکس خصوصي‌مان بخير. همان آلبوم‌هايي که اجازه نمي‌داديم، دست هر کسي به آن‌ها برسد و اين پروسه يادش بخيرگويان ما هر روز با سرعت بيشتري پيش مي‌رود چون ما هر روز داريم، انسان مدرن‌تري مي‌شويم.
مي‌دانيد؟ قرار نبوده انقدر آدم‌هاي تصنعي باشيم. با ناخن‌هاي مصنوعي، مژه‌هاي مصنوعي و... قرار نبوده در ازحام خيابان‌هاي شلوغ و بي‌در و پيکر و يک مشت سيمان و آجر محصور شويم. اصلا قرار نبوده ايموجي‌هاي زردرنگ تلگرام جلوي معاشرت ما را با آدم‌هايي که در اين دنيا زندگي واقعي دارند، بگيرند.
اصلا قرار نيست اين مطلب خاطره‌هاي قديمي را براي شما مرور کند. چون اينجا دفتر خاطرات نيست. فقط مي‌خواهيم راجع به تنهايي‌هايمان صحبت کنيم. چه شده که همه‌مان آدم‌هاي تنهايي شديم؟ کارمان به کجا رسيده که حالا اپليکيشن‌هايي طراحي شده‌اند تا آدم‌ها از طريق آن‌ها براي خودشان دوست پيدا مي‌کنند؟ مگر در دنياي واقعي دوستي وجود ندارد؟ خبر داريد که آدم‌ها در وبسايت‌هاي تبليغاتي آگهي‌هايي را منتشر مي‌کنند که در آن دنبال يک دوست مي‌گردند تا در پارک با او بدوند؟ مي‌دانيد، آگهي‌هايي منتشر مي‌شود که آدم‌ها از همديگر مي‌خواهند با هم کتاب بخوانند، حرف بزنند، عکاسي کنند و...؟؟؟
![]()
منبع: isna.ir