چه خبر -
وقتي که واليبال هم دربي سرخابي داشت
بازي هاي فينال جام حذفي واليبال ،حساس ترين وخاطره انگيز ترين ميدان واليبال در دهه 60 بود ؛ دو مسابقه جذاب و عجيب بين آبي ها و قرمز ها که با دو برد استقلال به اتمام رسيد .حضور بازيکناني با قد سانتي متر 168،وجود تنها يک بازيکن با توانايي زدن سرويس پرشي، و البته دوري شديد از قافله جهان و آسيا در آن دوران هم دليلي نمي شد تا دربي استقلال و پرسپوليس حتي در واليبال هم جذاب نباشد. در دهه 60 وقتي نام استقلال و پرسپوليس روي تيم هاي مي آمد تماشاگران با حضور باورنکردني مانند بازي هاي فوتبال تيم ها را تشويق مي کردند و همين مساله دربي واليبال را هم به يکي از جذاب ترين بازي ها تبديل کرده بود. اين جذابيت به زماني بازمي گشت که واليبال ايران جايگاه کنوني را در واليبال آسيا و جهان نداشت و بازيکناني با سطح متوسط کيفي بازي مي کردند اما حضور تماشاگران و جذابيت آن مسابقات باورنکردني بود. جالب اينکه ورزشگاه 12 هزار نفري آزادي در اوج جنگ شهرها وکم شدن منابع فسيلي ،خاموشي هاي متوالي برق در سکوت خوابيده بود تا دربي سال 66 واليبال در ورزشگاه 7 تير برگزار شود و پليس براي کم کردن التهاب اقدام به پخش مداربسته بازي در محوطه پارک شهر کند تا 10 هزار تماشاچي آنجا خيره به تلويزيون سياه وسفيد بازي را تا انتها دنبال کنند.
*ابتدا پاس بود که با ستارگانش خودنمايي مي کرد جايي که يک فوق ستاره به نام جلال شاهسون از اين تيم به جايي دور ودست نيافتني در واليبال دنيا رسيد وحيف شد.
*بسکتبال هم با ستارگاني چون ايلياوي،سبکتکين،بهمن فرزانه،مجيد لاجوردي،مصطفي هاشمي و.... دربي داشت اما دربي بسکتبال در سال 63 براي هميشه فراموش شد.
*آن روزگار ،دوران حضور 20 هزار تماشاگر براي تيم هاي فوتبال جوانان پرسپوليس واستقلال بود و سالن هاي تبدار آزادي و هفتم تير ميزبان هزاران واليبالي مشتاق بود .فينال پرتماشاگر اين دو تيم در تابستان 66 در ورزشگاه هفتم تير تهران برگزار شد. جايي که سالن 5هزارنفري چيزي نزديک به 8 هزار نفر در خود جا داده بود تا جايي که دورتادور زمين واليبال هم تماشاگر دو تيم نشسته بود و جالب تر از همه اينکه ماموران حفظ امنيت در امتيازاتي از بازي به ناچار در زمين حاضر مي‌شدند و بازيکناني که سرويس پرشي يا موجي مي زدند بايد روش خود را تغيير مي‌دادند چون جايي براي دورخيز نبود.
![]()
اين بازي فينال باشگاه‌هاي ايران بود که قهرمان آن به اولين دوره مسابقات جام باشگاه‌هاي آسيا در توکيو راه پيدا مي‌کرد و به همين دليل حساس تر از هميشه برگزار مي‌شد. برادران نائيني به همراه عباد نبي زاده، مسعود شفه و عيسي ارگي در استقلال توپ مي‌زدند و در مقابل جهانگير ترابپور، عبدالعلي نبي، علي موذن، اصغر تيمور نيا،رضا زادان کردار و بسياري ديگر از ملي پوشاني بودند که براي دو تيم به زمين مي رفتند تا حساسيت آن بيشتر از هميشه شود.
در آن زمان ملي‌پوشان اغلب براي پرسپوليس بازي مي کردند اما حضور برادران نائيني در استقلال شانس برد آبي‌پوشان را بيشتر مي کرد و در همان بازي استقلال با اينکه از حريف قدرتمند خود 2 بر صفر عقب بود، 3 بر 2 برنده بازي، قهرمان ايران و راهي جام باشگاه‌هاي آسيا شد.
اوج قدرتنمايي مردان واليبال آن هم در زماني که واليبال ايران در آسيا دهم شده بود کمتر از انتظار تماشاگر بود .مردم کم توقع بودند وبرايشان ديدن حضور علي نبي وموذن واصغر واکبر نائيني اوج جذابيت بود .هنوز مردم از اين که تيم ملي واليبال برابر ايتاليا وآمريکا مي باخت و2 ست به چين مي داد مکدر نميشدند .اما رفته رفته حساسيت و نگاه‌ها به رشته‌هاي غيرفوتبالي اين 2تيم پايتخت کم و کمتر شد تا جايي که حالا آثاري از آنها ديده نمي شود.
اگر از آن روزها ياد مي کنيم و يادش به خيري مي گوييم حتما به اين دليل هم هست که کري هاي تند آن روزها و التهاب فينال هم باعث نمي شد کوچکترين اتفاقي بين بازيکنان رخ دهد بر خلاف اين روزهاي واليبال ايران که ملي پوشان جهاني و مدعي در هر بازي کاري مي کنند که هواداران کم تر شده واليبال هر هفته با چشمان گرد شده به خانه برگردند!
سيد امير حسيني
منبع: ورزش سه