هيجان و استرس ناشي از رابطه جنسي باعث آزاد شدن ميزان بيشتري آدرنالين به خون مي‌شود.
مقايسه علمي ورزش و رابطه جنسي
تقريبا هر مردي در طول زندگي‌اش روابط زناشويي داشته است. با بالاتر رفتن سن مردان، اين سوال مطرح مي‌شود که آيا روابط زناشويي مي‌تواند ورزش خوبي باشد يا فشار بيش از حدي به قلب وارد مي‌كند؟ ممکن‌است اين سوال مانند جوک‌هاي رايج ميان مردان به نظر برسد اما در واقع بسيارمهم است و در حال حاضر پاسخ علمي محکمي براي آن وجود دارد.
پژوهشگران براي ارزيابي آثار قلبي- عروقي فعاليت جنسي، گروهي از داوطلبان را هنگام راه رفتن روي تردميل و هنگام فعاليت جنسي در خلوت خانه از لحاظ ميزان فعاليت قلبي مونيتور کردند. گروه مورد بررسي شامل 13 زن و 19 مرد بودند. ميانگين سني مردان در اين گروه مورد بررسي 55 سال بود. 70 درصد اين مردان شکلي از بيماري قلبي- عروقي داشتند و 53 درصد قرص‌هاي مسدودکننده‌گيرنده بتا مانند پروپرانولول مصرف مي‌كردند. اين مردان با وجود سابقه بيماري قلبي، گزارش مي‌کردند که 4 بار در هفته ورزش ميکنند و به طور ميانگين 6 بار در ماه روابط زناشويي دارند. دانشمندان تعداد ضربان قلب و فشارخون اين مردان را هنگام تست ورزش استاندارد با تردميل و در هنگام روابط زناشويي «معمول» در خانه با دخول واژني و ارگاسم، اندازه‌گيري کردند اما نتايج تا حدي نااميدکننده بود؛ ورزش روي تردميل فشار جسمي بيشتري ايجادمي‌کرد. در مردان هنگام روابط زناشويي سرعت ضربان قلب فقط به اندازه 72 درصد افزايش ضربان قلب در ورزش روي تردميل افزايش مي‌يافت و ميزان ميانگين فشار خون نيز فقط به اندازه 80 درصد ورزش روي تردميل بالامي‌رفت. مردان در يک مقياس پنج درجه‌اي شدت که در آن عدد 5 بالاترين درجه شدت بود، شدت ورزش روي تردميل را 4.6 و شدت فعاليت جسمي هنگام روابط زناشويي را 2.7 ارزيابي کردند.
حتي در مورد زنان در اين گروه نيز روابط زناشويي از لحاظ ضربان‌قلب، فشارخون و شدت فعاليت جسمي بر اساس ارزيابي شخصي، فعاليت کم‌فشارتري بود.
روابط زناشويي به عنوان ورزش
به نظر مي‌رسد مردان انرژي بيشتري براي فکر يا صحبت درباره امور جنسي صرف ميکنند تا خود روابط زناشويي! هنگام برقراري روابط زناشويي ضربان قلب به ندرت از 130 ضربان در دقيقه بالاتر مي‌رود و فشار سيستولي خون (فشار ماكزيمم يا فشار بالا) تقريبا هميشه زير 170 است. در مجموع، روابط زناشويي ميانگين در رده فعاليت جسمي با شدت ملايم تا متوسط رده‌بندي مي‌شود. مصرف اکسيژن در روابط زناشويي حدود 3.5 مت (معادل متابوليک) و در حد مصرف اکسيژن هنگام جمع کردن برگ‌هاي ريخته شده درختان يا بازي پينگ پونگ است. فعاليت جنسي حدود 5 کالري در دقيقه انرژي مصرف مي‌کند؛ اين ميزان 4 برابر ميزان کالري سوخته شده در مردي است که تلويزيون تماشا مي‌کند اما حدود همان مقداري کالري مصرفي در مردي است كه زمين گلف را مي‌پيمايد تا بازي بعدي‌‌اش را انجام دهد. اگر مردي بتواند 3 طبقه ساختمان را بدون مشکل بالا رود، از لحاظ جسمي براي انجام روابط زناشويي آماده است.
فعاليت جنسي به عنوان فعاليت جسمي
گرچه جمع‌کردن برگ‌هاي خشکيده ميزان مصرف اکسيژن در بدن مرد را افزايش مي‌دهد، اما به اصطلاح موتور او را به کار نمي‌اندازد. يقينا فعاليت جنسي متفاوت است، هيجان و استرس ناشي از آن باعث آزاد شدن ميزان بيشتري آدرنالين به خون مي‌شود. هم هيجان رواني و هم فعاليت جسمي ميزان آدرنالين را افزايش مي‌دهند و ممکن‌است باعث حمله قلبي يا اختلال ريتم قلب شوند. آيا فعاليت جنسي مي‌تواند چنين اثري ايجاد کند؟ از لحاظ نظري ممکن است اما در عمل چنين وضعيتي بسيار ناشايع است. بررسي‌هاي دقيق نشان مي‌دهند کمتر از يک مورد از هر 100 حمله قلبي به روابط زناشويي مربوط است و فقط 1 مورد از 200مورد اختلال‌هاي مرگبار ريتم قلب با فعاليت جنسي ارتباط دارد.
به عبارت ديگر، براي يک مرد 50 ساله سالم، خطر ابتلا به حمله قلبي در هر ساعت معين 1 در ميليون است؛ فعاليت جنسي اين خطر را 2 برابر مي‌کند، اما اين خطر هنوز خيلي کم و در حد 2 در ميليون است. براي مردان مبتلا به بيماري قلبي اين خطر 10 برابر افزايش مي‌يابد اما حتي در اين گروه مردان احتمال حمله قلبي هنگام برقراري روابط زناشويي 20 در ميليون است. اين احتمال‌ها بسيار کم هستند.
روابط زناشويي و افزايش طول عمر
عشق قلب مردان را به تپش مي‌اندازد اما آيا روابط زناشويي هم مي‌تواند به تقويت قلب آنها کمک کند؟
بر اساس گزارشي از دانشمندان بريتانيايي، احتمالا بله. اين پژوهشگران 918 مرد با وضعيت سلامت مطلوب را مورد ارزيابي قراردادند. هر مرد اطلاعاتي را در مورد ميزان روابط زناشويي‌‌اش بيان مي‌کرد. در طول 10 سال بعد، ميزان مرگ‌ومير مرداني که 3 يا تعداد بيشتري ارگاسم در هفته را گزارش کرده بودند، نسبت به مرداني که شمار کمتري ارگاسم در هفته داشتند، 50 درصد کمتر بود.
گزارشي از «بررسي مردان در حال سالمندي ماساچوست» نشان داد روابط زناشويي ممکن است اثري محافظتي داشته باشد. افراد مورد بررسي در اين تحقيق مردان 40 تا 70 ساله و به طور تصادفي از ميان ساکنان منطقه بوستون در آمريکا انتخاب شده بودند. در مجموع 1165 نفر در اين بررسي وارد شدند. هيچ‌کدام از اين مردان در هنگام شروع اين بررسي 17 ساله بيماري قلبي- عروقي نداشتند؛ 214 نفر از آنها دچار اختلال نعوظ بودند و جداگانه مورد تجزيه و تحليل قرارگرفتند. در ميان 952 مرد که نعوظ مناسب داشتند، مرداني که ماهي يک بار يا کمتر فعاليت جنسي داشتند، نسبت به مرداني که 2 بار يا تعداد بيشتري روابط زناشويي در ماه داشتند، با احتمال 45 درصد بيشتر در معرض بيماري قلبي- عروقي بودند. اين رابطه ميان فعاليت جنسي و سلامت قلبي با ساير عوامل خطرساز براي بيماري‌هاي قلبي- عروقي يا ميزان رضايت مرد از روابطش با همسرش قابل توضيح نبود.
گرچه يافته‌هاي اين 2 تحقيق در آمريکا و بريتانيا بيانگر اثر مثبت روابط زناشويي بودند، اما نمي‌توانند ثابت کنند که فعاليت جنسي به خودي خود اين اثر محافظتي را ايجاد کرده است. روابط زناشويي بيشتر بيانگر رضايت کلي فرد از زندگي و وضعيت بهتر سلامت اوست. همچنين حتي احتمال بيشتري دارد که روابط کمتر مردان ناشي از فشار انزواي اجتماعي يا به علت سيگار کشيدن، نوشيدن مشروبات الکلي، سوءمصرف مواد مخدر يا بيماري‌هايي باشد که ميل جنسي يا نعوظ را مختل ميکنند.
وياگرا چه اثري ممکن است داشته باشد؟
بسياري از عواملي که بيماري قلبي ايجاد ميکنند، مانند سيگار، ديابت، فشار خون بالا، ميزان غيرطبيعي کلسترول، باعث اختلال نعوظ هم مي‌شوند. عامل پيونددهنده مشترک اين دو، آترواسکلروز (رسوب چربي در ديواره شريان‌ها) است که هم به شريان‌هاي تغذيه‌کننده قلب و هم به شريان‌هاي آلت تناسلي آسيب مي‌زند.
داروهاي برطرف‌کننده اختلال نعوظ مانند سيلدنافيل (وياگرا)، واردنافيل (لويترا) و تالدافيل (سياليس) اين وضعيت را تغيير داده‌اند. 70 درصد مردان دچار اختلال نعوظ تا حدي به اين قرص‌ها پاسخ مي‌دهند که بتوانند روابط زناشويي برقرار كنند. فعاليت جنسي براي بيشتر مردان مبتلا به بيماري قلبي بي‌خطر است، اما آيا استفاده از اين قرص‌ها براي داشتن فعاليت جنسي راه بي‌خطري است؟ در مرداني که بيماري شريان‌هاي کرونري قلب آنها حالت پايداري دارد و فشارخونشان تحت کنترل است، پاسخ مثبت است، البته با يک شرط بسيار مهم؛ مرداني که از هر نوع داروي نيتراتي براي كنترل يا درمان بيماري قلبي استفاده ميکنند، نمي‌توانند قرص‌هاي برطرف‌کننده اختلال نعوظ را همزمان مصرف کنند. اين محدوديت تمام اشکال داروي نيتروگليسرين، چه نيترات‌هاي طولاني‌اثر، چه اسپري‌ها، برچسب‌هاي پوستي و ضمادهاي پوستي و آميل نيترات را دربرمي‌گيرند. خوشبختانه درمان‌هاي ديگري براي اختلال کارکرد نعوظي مانند پمپ‌هاي خلأ، داروي تزريقي آلپروستاديل و قرص‌هاي پيشابراهي وجود دارند که براي مردان مبتلا به بيماري قلبي، حتي اگر در حال مصرف داروهاي نيتراتي هم باشند، بي‌خطر هستند.
گردآوري : گروه سلامت سيمرغ
منبع : salamat.ir