چه خبر - مجله سلامانه - مرضيه نوروزي: متخصصان غدد بر اين باورند که استرس روي هورمون هاي فوق کليه تاثير مي گذارد و باعث ترشح هورمون کورتيزول يا هورمون استرس مي شود. معمولا در مواقع هيجان، ترس و حتي افسردگي ترشح اين هورمون افزايش مي يابد تا مقاومت بدن را در مواجهه با استرس بالا ببرد.

علاوه بر اين، استرس و افسردگي مي توانند از طريق تاثير بر هورمون هاي هيپوفيز که فرماندهي غدد درون ريز بدن را بر عهده دارند، باعث کاهش ترشح هورمون هاي جنسي شوند. به عبارت ساده تر در شرايط پر استرس، ترشح هورمون هاي هيپوفيز و هيپوتالاموس کاهش مي يابد و در نهايت با تاثير روي غدد جنسي باعث کاهش ترشح هورمون هاي جنسي مي شود. به همين دليل يکي از علل کاهش ميل جنسي، استرس و افسردگي است. البته بد نيست بدانيد که جدا از تاثير سيستم هورموني، استرس و افسردگي به تنهايي نيز باعث کاهش ميل جنسي مي شوند.



دکتر غلامحسين قائدي – روانپزشک جنسي و عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشکي شاهد:

تاثير استرس بر زندگي مشترک

بدون شک وجود علائمي از مشکلات رواني نظير استرس، نوسانات خلقي و نگراني هاي روزمره يا باليني يکي از زوجين يا هر دوي آنها مي تواند باعث شکل گيري اختلالات جنسي، نارضايتي جنسي و فقدان تجربه لذتبخش جنسي براي آنها شود.

اين مسئله در پژوهش ها و مطالعات زيادي مورد بررسي قرار گرفته و به اثبات رسيده است. با اين حال اين فرضيه که افزايش روابط جنسي مي تواند باعث کاهش فشار عصبي زوجين شود، الزاما در تمام شرايط درست نيست و شواهد پژوهشي چندان هم در حمايت از اين فرضيه وجود ندارد.
در بيشتر مواقع وقتي زن و شوهري با وجود فشارهاي عصبي، اضطراب، استرس، خلق پايين و مانند آن اقدام به برقراري رابطه زناشويي مي کنند، عملا به دليل شرايط خاصي که تجربه مي کنند، نمي توانند از روابط خود لذت ببرند و به دنبال آن حتي ممکن است ميلي به برقراري رابطه نداشته باشند يا در يک ياز مراحل رابطه زناشويي نتوانند موفق عمل کنند.



تاثير رابطه زناشويي در تعديل هيجانات منفي

رابطه زناشويي يک تجربه لذتبخش است. وقتي زوجين داراي اضطراب عملکرد جنسي هستند، داشتن اين رابطه نمي تواند چندان براي آنها لذتبخش باشد و بالطبع هم نمي توان انتظار داشت باعث کاهش استرس شود اما اگر فشار رواني فرد ناشي از فقدان رابطه زناشويي و عدم تخليه انرژي رواني او باشد، برقراري رابطه مي تواند به تخليه انرژي رواني ذخيره شده کمک کند و باعث کاهش فشار رواني وي شود.

نکته حائز اهميت اين است که فقدان رابطه زناشويي در بسياري از افراد منجر به ذخيره سازي انرژي زيادي مي شود که ممکن است آنها را عصباني، خشمگين، حساس و ناراحت کند که در چنين شرايطي برقراري رابطه زناشويي مي تواند به تعديل اين هيجانات منفي کمک کند.

مطالعات چندي هم نشان داده است که رابطه زناشويي روزانه و مستمر ممکن است باعث کاهش استرس در افراد شود؛ اين مطالعات نشان داده اند که رابطه زناشويي روزانه مي تواند باعث رشد سلول هايي در هيپوکامپ مغز شود که مسئول کنترل سطح استرس است.

مطالعات ديگر نشان داده داشتن رابطه زناشويي روزانه به مدت 2 هفته باعث کاهش فشار خون و سطح استرس مورد بررسي مي شود. با اين حال اين مطالعات اندک بوده و قابل تعميم نيستند.

راه حل چيست؟

آنچه مي توان به زوجيني که داراي فشارهاي رواني و عصبي هستند توصيه کرد اين است که در مرحله اول به دنبال ارزيابي روانشناختي و سلامت روان خود باشند. به اين ترتيب مي توان مشکلات احتمالي را شناسايي و براي رفع آنها اقدام کرد. شناسايي منشأ فشارهاي رواني و عصبي مي تواند بسيار کمک کننده باشد چرا که نوع علت در تعيين نوع مداخله بسيار موثر است. وجود علائم اختلالات رواني در افراد، استرس هاي روزمره، استرس ناشي از تعارضات بين فردي و مشکلات ارتباطي و عاطفي زوجين هر کدام روند مداخلات را به سمتي سوق خواهد داد.

تغيير سبک زندگي، ورزش کردن، داشتن برنامه هاي تفريحي، کم کردن بار شغلي، پرداختن به برنامه هاي خاص آموزشي و نظاير آن مي تواند در بهبود زندگي زناشويي کمک کننده باشد و زوجين با چنين ويژگي هايي بايد بدانند پرداختن به رابطه زناشويي، در شرايط نامطلوب و استرس زا ممکن است نه تنها مفيد نباشد بلکه منجر به شکل گيري مشکلات بيشتري شود و فشار رواني – عصبي را افزايش دهد.

بنابراين اين افراد بهتر است به دنبال کمک هاي تخصصي تر باشند و حتي با يادگيري مهارت هاي لازم، زندگي را که استرس باعث ايجاد نارضايتي بين آنها شده و در حال از هم پاشيدن است، نجات دهد.



دکتر حامد محمدي کنگراني – روانپزشک و مشاور خانواده و عضو کميته رسانه انجمن روانپزشکان ايران:

آنچه بيش از همه باعث بروز مشکلات زناشويي بين زوجين مي شود، عدم تطابق بين نياز جنسي و تعداد دفعات برقراري رابطه است. منظور از عدم تطابق بين نياز جنسي، شرايطي است که يکي از طرفين به اجبار ديگري تن به برقراري رابطه مي دهد يا اينکه بنا به دلائل مختلف، به اجبار جلوي اين نياز خود را مي گيرد و از برقراري رابطه امتناع مي کند.

اين در حالي است که نداشتن رابطه زناشويي براي مدت طولاني مي تواند باعث بروز حالت هاي پرخاشگري، خشم، عدم رضايت و کفايت در فرد شود و افسردگي را تشديد کند.

اين حالت معمولا در زوج هايي که داراي اختلاف هستند و به دنبال آن اختلاف عاطفي و فکري، رابطه زناشويي شان کاهش مي يابد، بيشتر مشاهده مي شود. در زوجيني هم که تعداد دفعات رابطه زناشويي بيش از حد است، به خصوص در شرايطي که برقراري رابطه فقط به خواست يکي از طرفين است و ديگري تمايلي به داشتن رابطه ندارد، احساس اضطراب و نگراني، عدم کفايت و حتي حس ناخوشايند بازيچه بودن به فرد دست مي دهد. به خصوص زنان تصور مي کنند همسرشان او را فقط براي رابطه زناشويي مي خواهد يا او را مجبور است بنا به حکم وظيفه اين کار را انجام دهد.

يک رابطه زناشويي موفق، رابطه اي دو طرفه است که هر 2 نفر از اين فعاليت رضايت داشته باشند. اين رابطه ممکن است هر روز هفته، يک بار در هفته يا يک بار در ماه صورت بگيرد. طبيعي است مشکلات رواني نظير استرس، نوسانات خلقي و نگراني روزمره يا باليني يکي از زوجين يا هر دوي آنها منجر به شکل گيري اختلالات جنسي، نارضايتي جنسي و فقدان تجربه لذتبخش جنسي براي آنها شود.

تصور کنيد وقتي فردي در شرايط استرس زا قرار دارد و دچار درگيري ذهني و نوسانات خلقي است، چگونه مي تواند سطح استرس خود را با افزايش دفعات رابطه زناشويي بکاهد؛ آن هم در زندگي پر استرس و پر مشغله امروزي که اختلالات جنسي متعدد به اشکال متفاوت – کاهش ميل جنسي، عدم رسيدن به ارگاسم در زنان، دردهاي مقاربتي، انزال زودرس و ديررس در آقايان و ... – بروز مي کند.

اگرچه يکي از راه هايي که فرد مي تواند خشم خود را تخليه کند، داشتن رابطه زناشويي است اما اين به اين معنا نيست که اين رابطه کيفيت لازم را دارد و باعث رضايت طرف مقابل و فروکش شدن خشم مي شود.

براي تخليه خشم بايد مشکل به صورت ريشه اي بررسي و حل شود. در واقع بايد عامل موثر در بروز اين اختلال روانپزشکي که باعث شده فرد بخواهد با تعدد در روابط زناشويي آن را برطرف کند، مشخص شود.

رابطه زناشويي، يکي از چهار رکن يک رابطه در کنار رابطه اقتصادي، عاطفي و فکري به شمار مي رود و بايد از کيفيت لازم برخوردار باشد.



در شرايط استرس زا ميل جنسي کاهش پيدا مي کند

معمولا در شرايط استرس زا ميل جنسي کاهش پيدا مي کند و فرد به دليل نوسانات خلقي دچار اختلال در توانايي جنسي مي شود. اگر به هر دليلي در چنين شرايطي، يکي از طرفين مجبور به برقراري رابطه زناشويي شود، دچار عدم کفايت خواهد شد و به دليل اينکه اختلال در ارگاسم و ميل جنسي را تجربه کرده، تصور مي کند توانايي جنسي ندارد؛ بنابراين براي رهايي و پرخاشگري، برقراري روابط زناشويي مکرر و منظم، به زوج هايي که تازه ازدواج کرده اند کمکي نمي کند تا آنها از ازدواج احساس رضايت پيدا کنند چون افزايش رابطه به عنوان يک عامل استرس آور مي تواند باعث تشديد استرس، کاهش اعتماد به نفس و عدم کفايت بيشتر شود.

معمولا زوج هايي که عصبي هستند بيشتر در روابط شان دچار مشکل مي شوند چون خيلي بيشتر در معرض تحريک هاي عصبي، نوسانات خلقي و انواع نگراني ها قرار مي گيرند. زوج هايي که اين ويژگي رفتاري را دارند، براي بهبود روابط زناشويي و کاستن فشار عصبي بايد شرايط يکديگر و کاهش ميل جنسي در شرايط استرس زا را درک کنند و بي ميلي طرف مقابل به برقراري رابطه زناشويي را به حساب اينکه ديگر شريک زندگي از او خسته شده يا زيبايي و جذابيت هاي کافي را براي او ندارد، نگذارند و حتما در صورت ادامه استرس و اضطراب، براي درمان به متخصص مربوطه مراجعه کنند تا اين عامل باعث ايجاد اضطراب در رابطه زناشويي نشود.

http://www.CheKhabar.ir/News/27427/استرس، بلاي جان رابطه زناشويي!