چه خبر - نقدي به مصاحبه هاي جنجالي کي روش
قبل از جام، همه اين‌هايي که امروز شعارهاي‌شان را عليه فوتبال دفاعي تيم ملي فرياد مي‌کنند، مي‌گفتند ايران در گروه مرگ بازي‌ها بدترين نتيجه را مي‌گيرد. شمشيرهاي شان تيز بود براي گردن زدن مربي تيم ملي. براي اينکه بگويند دستاوردش هيچ بوده. او که تا مي توانستند دلال ، دزد ، خائن و هر آنچه که فکرش کنيد ناميده بودندش. سرمربي اما که تيمش را با کمترين تمرين ممکن ، با کمترين بازي تدارکاتي و بدترين آماده سازي ممکن با خود به مسابقات جام جهاني برد ، از همين نداشته هايش هم عامل انگيزشي ساخته بود. درست قبل از بازي ها بود که رشيد مظاهري در جمع خبرنگاران گفت:«اين تحريم ها ، اين لغو اردوها و اين نداشته هاي مان براي مان شده انگيزه.»
او اين قدر براي اين بچه ها از نجات سرباز رايان، از همدلي، از فقر مردم و چشم اميدشان به ساق هاي شان گفته بود که واقعا آنجا پشت درهاي بسته کمپ باکوفکا ، بچه ها واقعا يک ضربان مي شنيدند. ريتمي 80 ميليون نفري. ديگر يادشان رفته بود همه آنهايي که براي زمين خوردن شان لحظه شماري مي کردند. تيم ملي با هر سبکي که بازي کرد ، وقتي مراکش را برد جس خوش سربلندي را به ملتش هديه داد. فرياد ايران ، ايران را به اين جماعت به ارمغان آورد. اينکه مشکلات اقتصادي يادشان برود. بي اختيار بريزند در خيابان و تا صبح پايکوبي کنند.
در همه اين لحظات همه آنهايي که دل شان با ريتم 80 ميليوني يکي نبود ، گوشه اي خزيده بودند و از بخت بد شان مي ناليدند. داشتند به شانس بي پايان مرد پرتغالي دشنام مي گفتند اما جلوي اين خروش مردمي چاره اي جز سکوت نداشتند و اين قدر هم شهامت نداشتند که يک خسته نباشيد به بچه هاي شان بگويند. به بچه هايي که اقلا ده نفرشان بعد از پايان بازي مثل ابر بهاري اشک مي ريختند. همه بچه هايي که براي همين جنگ هاي حيدري- نعمتي فوتبال مان براي بازي کردن در تيم ملي زير فشار بودند و انگار با اين برد از پاي چوبه دار رهيده بودند. خود را اثبات کرده بودند. مثل سياوش از آتش بدنامي گذر کرده بودند.
اما اين رفقاي دوست داشتني حتي براي اشک هاي کريم و دوستانش که غم مشکلات مردم هق هق گريه شان را در آورده بود هم اين قدر سوزناک بود که دمت گرمي بگويند . ايستاده بودند به اميد زمين خوردن اين گروه چند نفره در مصاف با قهرمانان دنيا.
مصاف با اسپانيا و آن مقاومت جانانه . آن نمايش بي نظير بعد از گل خوردن که باعث شد بزرگترين کارشناسان دنيا ، از گلن هادل تا سيد لو و مايکل چرچ بگويند ايران ستودني بود هم براي شان دليلي نبود تا بخواهند بگويند دمت گرم اما جو مثبت کردمي فقط باعث مي شد در همان کنج خلوت شان پناه گرفته باشند.
اين همان رفتاري بود که دوستان جان بعد از بازي سوم داشتند. از آن مربي سرشناسي که گفته بود اگر بازيکنان تيم کي روش به سطح رويارويي با رونالدو برسند ، از سرمربي تقدير مي کند تا بقيه ، همه خاموشي مطلق گرفته بودند تا اينکه از ميان شان سرانجام بعد از حذف تيم ملي با مساوي برابر پرتغال ، در شرايطي که حريف بالاي 20 دقيقه جلوي ايران داشت وقت کشي مي کرد و لحظه شماري مي کرد براي فرار از چنگ ايران ، علي کريمي که فوتبالي تر از همه اين طيف منتقدهاست ، خسته نباشيدي گفت!
در اين شرايط و در لحظاتي که ايران سراسر از غرور و افتخار به سربازان ملي اش بود اما باز خودتان اشتباهي استراتژيک داشتيد آقاي کي روش. شما که بي ترديد بيش از همه در اين 9 ماه از زندگي تان زديد براي اين موفقيت. اينکه هنوز درک نمي کنم چرا تنها مربي جام بوديد که بعد از کنفرانس مطبوعاتي بر مي گشتيد به ميکسد زون تا با خبرنگاران باز هم صحبت کنيد. چرا بايد با 37 سال تجربه حرفه اي که اين همه کمک تان کرده است ، اينچنين رفتاري داشته باشيد.
واقعا نمي شد دو روزي صبر کنيد تا در تهران باشيد و بعد به سوي منتقداني که گفته بوديد از آنها نمي گذريد ، آتش بگشاييد؟ چرا بايد با اين همه تجربه بعد از آن بازي سخت و پر فشار ، انتقاد را شروع کنيد تا برانکويي که برخلاف وينفرد شفر حتي کلامي از بازي هاي تيم ملي تمجيد نکرده بود ، به قولش درباره عقب نشيني برابر تيمي که بتواند در حد رونالدو باشد ، پايبند نمانده بود ، شروع کند به انتقاد و شما باز تاب نياوريد.
شما اين بار هم همان اشتباهي را کرديد که با پيامک تان به برنامه 90 عادل فردوسي پور در حضور علي کريمي انجامش داده بوديد. شمايي که بيشترين تلاش را کرديد و بهترين نتايج ممکن را براي ايران با تيم تان گرفتيد. باعث شديد افتخار کنيم که ايراني هستيم اما در مديريت زمان انتقاد ، کاري کرديد ، پروژه نجات سرباز رايان ، بعد از عمليات موفقيت نجات و در مسير بازگشت به خانه با يک سانحه غير جنگي شکست بخورد.
با تمام احترام ، بايد گفت اين بار شما مقصريد آقاي سرمربي. ممنون از تمام تلاش تان. ممنون از همه حس غروري که براي اين تيم ملي هديه مان کرديد. بگذاريد عقده گشايي کنند و از صعود ژاپن حماسه بسازند. از برد کره برابر آلمان داستان بنويسند و باز براي مان از فوتبال اتوبوسي بنالند. همان هايي که خودشان پدر علم فوتبال اتوبوسي در اين کشور بوده اند. فوتبال اتوبوسي و کند و بي جان بدون قلبي که نتيجه اش هم باخت بود.
اين تيم ملي ما روح داشت. ريتم داشت . ضربان قلب يک ملت بود و حداقل حقش يک هفته پايکوبي بدون استرس و جنجال بود اما متاسفانه اين بار خود شما روي پل فرستاديدش.
منبع: khabaronline.ir