چاپ

چه خبر - 5 نکته درباره مذاکرات "ترامپ - اون"

سرانجام بعد از ماه ها کش و قوس، تهديد، آزمايش هاي اتمي و موشکي، تشديد تحريم ها، نثار کردن جملات موهن به يکديگر و ... سران آمريکا و کره شمالي در برابر 2500 خبرنگار با يکديگر دست دادند و از تمايل خود براي برقراري روابط عالي، سخن گفتند.
در اين باره نکاتي چند قابل تأمل است:
1 - دونالد ترامپ و کيم جونگ اون، در شرايطي در سنگاپور با يکديگر ديدار کردند که تا همين چند وقت پيش، بسياري بر اين باور بودند که با تشديد تنش بين آمريکا و کره شمالي، جهان مي تواند شاهد يک جنگ اتمي ويرانگر باشد، خاصه آن که افکار عمومي دنيا نه رئيس جمهور آمريکا را فردي با رفتارهاي استاندارد مي داند و نه رهبر کره شمالي را.
با اين حال، وقتي اين دو با هم دست دادند، مشخص شد که سيب سياست، هنگامي که به هوا پرت مي شود تا به زمين بخورد، همچنان هزار بار دور مي زند و پيش بيني آينده، چندان آسان نيست، کما اين که پيش بيني نتايج مذاکرات دو کشور کار دشواري است.
2 - آنچه در هتل "کاپلا"ي جزيره "سنتوزا"ي سنگاپور رخ داد، براي چندهزارمين بار به ما يادآوري مي کند که در عرصه روابط بين الملل، نه دوستي ها دائمي اند و نه دشمني ها؛ آنچه دائمي است، "منافع ملي" است. اگر اين يک درس را از رشته دانشگاهي روابط بين الملل ياد بگيريم، آن گاه از ديدار دو سياستمدار غربي و شرقي که تا چند ماه قبل فحش هايي مانند "چاقالوي حقير" و "سگ پير خرفت" به يکديگر مي دادند، شگفت زده نخواهيم شد.
متاسفانه برخي از سياستمداران ايراني، روابط بين الملل را از اين منظر نگاه نمي کنند و همين، يکي از نقاط آسيب پذيري سياست خارجي ايران است.
3 - روزگاري "نوکيا" سلطان بلامنازع تلفن همراه در جهان بود اما در يک فرايند عجيب و غريب، چنان سقوطي کرد که در درس هاي مديريت و کسب و کار از آن به عنوان يک "عبرت" ياد مي شود.
بررسي هاي متعددي درباره علل اين فروپاشي تاريخي انجام و دلايل جالبي مشخص شده است. يکي از دلايل اين بود که مديران نوکيا، تعصب خاصي بر روي سيستم عامل "سيمبين" داشتند. اين در حالي بود که کارشناسان شرکت، مدام هشدار مي دادند اين سيستم عامل، آينده دار نيست و بايد "اندرويد" را جايگزين آن کرد.
مشکل اما اين بود که در ساختار مديريتي نوکيا، "تعصب" حاکم شده بود و نه "تعقل". اين بود که همچنان متعصبانه بر روي "سيمبين" تاکيد کردند و زماني به خود آمدند که 98 درصد از ارزش سهام شرکت کاسته شده بود. آنها اين روزها در کشورهاي مختلف دنيا - و از جمله در ايران - بيلبورد مي زنند: نوکيا، با سيستم عامل اندرويد!
ديدار تاريخي «ترامپ» و «اون» يادآور درس ديگري از روابط بين الملل است: "تعصب"، نه فقط آفت شرکت داري که آفت کشورداري نيز هست خاصه آن که از مرزها درگذرد و به سياست خارجي برسد.
4 - گفته شده است که "اون" نبايد به "ترامپ" اعتماد کند، کسي که تا کنون شمار مهمي از عهدنامه هاي کشورش، مانند برجام و آسيا-پاسيفيک را نقض کرده است.
اين سخن درستي است اما فقط ناظر به ترامپ و آمريکا نيست؛ به هيچ فرد و حکومتي در روابط بين الملل نبايد اعتماد کرد، عرصه بين الملل، عرصه اخلاق و مفاهيم مرتبط با آن مانند اعتماد نيست. آنچه کشورها را قابل اعتماد مي سازد اين است که صحنه بازي به نوعي چيده شود که منافع دو طرف ايجاب کند که به همديگر احترام بگذارند.
اگر بگوييم وقتي با کشوري مذاکره مي کنيم که بتوانيم به آن اعتماد کنيم، تحقق چنين گفت و گويي مبهم خواهد بود. آمريکا و کره شمالي، در شرايطي با يکديگر گفت و گو مي کنند که اعتمادي بين آنها وجود ندارد و اتفاقاً به همين دليل با يکديگر مذاکره مي کنند تا بلکه بتوانند فضاي سنگين حاکم بر روابط را مديريت کنند و از حجم هزينه هاي اين بي اعتمادي بکاهند.
5 - در جهاني که همه براي يکديگر خط و نشان مي کشند و صلح جهاني، بيش از هر زمان ديگري آسيب پذير شده است، انتشار تصاويري از دست دادن و لبخندهاي دو دشمن ديرينه، مي تواند کورسويي از اين اميد باشد که بشر، هنوز مي تواند دل به آينده ببندد، هر چند که نشانه هاي تاريک، بسيار بيشتر است، مانند نقض فاحش حقوق فلسطينيان توسط اسرائيل و اتفاقاً با حمايت همين ترامپ، نسل کشي در يمن، گرسنگي ساختارمند در برخي کشورهاي آفريقايي، جولان جهاني تروريست ها و ... .
جعفر محمدي

منبع: asriran.com