چاپ

چه خبر - نقد فيلم مارموز در نشريه هاليوود ريپورتر

دبورا يانگ درباره اين فيلم نوشته است:
کمال تبريزي، کارگردان صاحب سبک جريان اصلي سينماي ايران در هجويه‌اي از محمود احمدي‌نژاد رئيس جمهور سابق ايران تقدس زدايي مي‌کند. در حالي که پائولو سورنتينو در them از حماقتهاي سيلويو برلوسکوني نخست وزير سابق ايتاليا پرده برمي‌دارد، در ايران فيلم کمال تبريزي کارگردان جريان ساز با ساخت فيلم مارموز پرتره‌اي از محمود احمدي نژاد را در فيلمي کمدي و تا حدي تخيلي و اغراق شده به تصوير مي‌کشد.
اگرچه در فيلم نام ديگري براي اين شخصيت انتخاب شده، اما در صحنه‌هاي ترکيه بوضوح مشخص مي‌شود اين رئيس جمهور سابق است که مورد تمسخر قرار گرفته است. نمايش فيلم در جشنواره جهاني فيلم فجر با استقبال کم نظيري مواجه شد؛ سالن‌هاي پر که امکان بالقوه فروش بالايي را براي فيلم در اکران عمومي پيش بيني مي‌کند. بنياد سينمايي فارابي حقوق پخش بين‌المللي فيلم را بر عهده گرفته و نبايد براي بازار جشنواره‌هاي جهاني مشکلي وجود داشته باشد.
همانطور که به ياد داريم تبريزي کارگرداني است که با ساخت فيلم مارمولک در سال 2004 هم بخشي از سياسيون را شوکه کرد، با داستان متفاوتي از يک دزد که خود را جاي فردي روحاني جا مي‌زند. مارمولک توانست جايزه بهترين فيلم آسيايي جشنواره مونترال را کسب کند. حال بايد ديد آيا مارموز که از نظر هنري ادعايي ندارد مي‌تواند با تکيه بر طنز جذاب و تند و به روز خود موفقيتي مشابه را کسب کند.
حامد بهداد بازيگر نه تنها با گريم شباهتهايي با آقاي ا.ن پيدا کرده، بلکه با رفتار و سکنات و گافهاي رفتاري و گفتاري که مي‌دهد، مشخصاً تماشاگر را به ديدن فيلم ترغيب مي‌کند. فيلم در ذات خود فيلم عميقي نيست، اما به عنوان يک کمدي لحظات به ياد ماندني‌اي دارد. مثل صحنه استفاده زيرکانه او از معاش مردم و در نهايت تغيير رأي آنها. همانطور که مي‌دانيد احمدي نژاد واقعي که به عنوان فردي مذهبي و تندرو به قدرت رسيد و هشت سال زمام امور مملکت را به عنوان رئيس جمهور در دست گرفت، اعتبار و حمايت خود را نزد روحانيون طراز بالا از دست داد تا اندازه‌اي که براي انتخابات بعدي رد صلاحيت شد. تمام اين اشتباهات او را سوژه مناسب قصه‌اي مي‌کند که ارزش پرداختن دارد.
قدرت‌الله صمدي (بهداد) يک شهرستاني گستاخ است که راه خود را بدون پيشينه به دنياي سياست باز مي‌کند، بدون آنکه حتي بتواند لغات طولاني را در صحن مجلس بدون اشکال بيان کند. اما شانس هميشه با اوست. شانس بزرگ را موقعي به دست مي‌آورد که به عنوان سردسته يک گروه معترض دست راستي به يک سالن تئاتر حمله مي‌کنند تا يک کنسرت راک در حال برگزاري را به هم بزنند. مراسمي که بندرت مجوز برگزاري مي‌گيرد و حالا با حضور وزير در حال اجرا است. براي ترساندن مردم او پشت ميکرفون مي‌رود و فرياد مي‌زند: “بمب”. در زمان کوتاهي بعد از آن به طرز حيرت آوري بمبي منفجر مي‌شود. رسانه‌ها همه چيز را وارونه جلوه مي‌دهند و از او قهرماني مي‌سازند که جان صدها نفر را نجات داده. ماني حقيقي کارگردان و بازيگر شناخته شده در نقش سردبير نشريه‌اي که با سياسيون مرتبط است مشخصاً او را تحمل مي‌کند اما به ارزشهاي او واقف است. با توجه به محبوبيتي که قدرت به دست آورده حزب سياسي اصلاح طلب محافظه کار او را به عنوان نفر اول ليست کانديداهاي خود برمي‌گزيند. در اين ميان يکي از سران حزب سؤال مي‌کند “آخه کي به اين ميمون رأي ميده؟” اما قدرت با ايده‌هاي مسخره و بي اساس صرفاً تبليغاتي‌اش مثل آوردن پول نفت سر سفره مردم يا شعارهاي متفکرانه مثل “وقتي مشکل فرهنگي داريد، آن را به مشکل امنيتي تبديل کنيد” مسير موفقيت در انتخابات را براي خود هموار مي‌کند. اما خيلي زود از کنترل خارج مي‌شود و افسارش از دست حاميان سياسي‌اش در مي‌رود. کل اين سوء تفاهمات و اشتباهات همه جانبه در صحنه‌هاي بسيار کمدي به تصوير کشيده مي‌شود. هم زمان علاقه‌مندي ناشيانه او به يک زن خبرنگار با رفتار دهاتي ناشي از کند ذهني او با شکست مواجه مي‌شود.
عليرغم سرعت بالاي اتفاقات، مارموز به جاي خاصي نمي‌رسد. در صحنه‌هاي نهايي قدرت به آدم‌هاي اشتباه حمله مي‌کند و بازداشت مي‌شود. بعد از اينکه يک حامي ناشناس براي او وثيقه مي‌گذارد، از فرصت استفاده کرده و به استانبول مي‌رود و آنجا با گروهي از ايرانيان سلطنت طلب فراري بُر مي‌خورد. (پرداختن به سلسله پهلوي يکي از خط قرمزهايي است که به نظر مي‌رسد اين روزها رنگ باخته است؛ تا حدي که آخرين شاه ايران سوژه مستند خوش ساخت و جدي ارثيه پدري است که آن هم در جشنواره جهاني فيلم فجر به نمايش درآمد.)
بازيگران: حامد بهداد، ويشکا آسايش، آزاده صمدي، ماني حقيقي
کارگردان: کمال تبريزي
نويسنده فيلمنامه: آيدين سيار سريع
تهيه کننده: جواد نوروز بيگي
مدير فيلمبرداري: علي تبريزي
طراح صحنه: بهزاد آدينه
طراح لباس: شيده محمودزاده
تدوين: سهراب خسروي
موسيقي: گروه بمراني
پخش جهاني: بنياد سينمايي فارابي
90 دقيقه
ترجمه: آتوسا قلمفرسايي

منبع: cinemacinema.ir